Şeair-i İslâmiye

Bediüzzaman Hazretlerine göre şeair, İslâmiyet alâmeti olan emirlerdir. İslâm toplumunun ortak hukuku olan ortak ibadetleridir. Yapan, İslâm toplumu adına yapar. Ve yaşayan, İslâm toplumunun mührünü gösterir. Tamamen terk edilmesiyle bütün İslâm toplumu sorumlu olur. Bu açıdan, şeâire riya giremez. Çünkü şahsî değildir. Bediüzzaman’a göre şeâir-i İslâmiye denilen davranışlar hüküm bakımından nafile de olsa, sünnet de olsa, şahsî olmayıp İslâm toplumunu ilgilendirdiği ve İslâm toplumunun ortak malı ve ortak hukuku olduğu için şahsî farzlardan daha ehemmiyetlidir.1

Böyle olunca; bir beldede, bir memlekette İslâm’ın yaşandığının işareti olabilecek hemen her dinî emir (farz olsun, sünnet olsun) şeâir-i İslâmiye olabilecek vasıftadır. Ezan, cami, namaz, oruç, zekât, hac, sarık, sakal, başörtüsü bunlardan sadece bir kaçıdır.

Dipnotlar:
1- Lem’alar, s. 181