Gecede bir saat var ki…

Gece, yatsı namazının vaktinin girmesiyle başlar, yatsı namazının vakti çıkınca biter. Yatsı namazının vakti ise akşamın şafağının kaybolmasından, yani akşam namazı vaktinin çıkmasından, ikinci fecrin doğmasına kadar geçen süredir. İkinci fecir (buna fecr-i sâdık da denir), sabaha karşı doğu ufkunda tan yeri boyunca genişleyerek yayılan bir aydınlıktır. Bu aydınlıktan itibaren yatsı namazının vakti çıkmış, sabah namazının da vakti girmiş olur.

Teheccüd namazı, ikinci fecrin doğuşuna kadar kılınabilir.

Fecir doğduğunda kılınmamışsa?

Hazret-i Âişe (ra) der ki: “Resûlullah Efendimiz (asm) ağrı, sızı veya başka bir sebeple gece namazını kılamadığında, gündüzün on iki rekât kılardı.”1

Bir rivayet de Hazreti Ömer’den (ra): Resûlullah Efendimiz (asm) buyurdu ki: “Kim devam ettiği gece ibadetini veya virdini yapmadan uyuya kalırsa, onu sabah namazı ile öğle namazı arasında ifa ettiğinde, geceleyin îfâ etmişçesine sevap yazılır.”2

Hazır söz geceden açılmışken, geceleyin dileklerin kabul edildiği bir saatle ilgili bir hadîsi de buraya almadan geçmeyelim. Cabir (ra) rivayet etmiştir ki: Allah Resûlü (asm) şöyle buyurmuştur: “Gecede bir saat vardır ki, bir Müslüman o saate rastlar da Cenâb-ı Allah’tan dünya ve âhiret işinden bir hayır isterse, Allah o kimsenin dileğini muhakkak verir. Bu her gece böyledir.”3

Hem kışı, hem kabri, hem berzah âlemini hatırlatan gece vaktinin, ruhumuzun Cenâb-ı Hakk’ın rahmetine ne derece muhtaç olduğuna bir ihtar ve uyarı hükmünde bulunduğunu beyan eden Bedîüzzaman Hazretleri, geceleyin kılınan teheccüd namazının da, kabir gecesi ve berzah karanlığı gibi en muhtaç olduğumuz bir zamanda, en lüzumlu ve en vazgeçilmez bir ışık olduğunu bildiriyor.4

Hiç şüphesiz her sabah da, haşir sabahını hatırlatıyor. Bediüzzaman’ın ifade ettiği gibi; şu gecenin sabahı ve şu kışın baharı ne kadar makul, lâzım ve kat’î ise; haşrin sabahı da, berzahın baharı da o kat’iyette gelecektir! Bundan emin olmak ve hazırlanmak gerekiyor.

Dipnotlar:
1- R. Sâlihîn, 1178;
2- R. Sâlihîn, 1179;
3- R. Sâlihîn, 1175;
4- Sözler, s. 46