Allah için yaşamanın kerâmeti

Bilecik’ten okuyucumuz: “Allah için yaşamanın âhirette büyük sevap kazandıracağı ve Allah’ın rızâsına vesîle olacağı mâlûm. Dünyada da bunun ecir ve mükâfâtını görür müyüz? Bunun dünyevî kerâmeti olur mu?”

 

Allah için yaşamanın, adımlarımızı Allah için atmanın, sevdiğimizi Allah için sevmenin, sevmediğimizi Allah için sevmemenin, yaptığımızı Allah için yapmanın, yapmadığımızı Allah için yapmamanın hiç şüphesiz uhrevî neticeleri inşallah büyük olacaktır. Fakat bu, bu yüksek davranışların dünyevî bir neticesi olmayacağı mânâsına gelmez.

Ancak şu var ki, ibâdet niteliği taşıyan davranışlarımızı dünyevî bir amaçla yapmayız. Aksi takdirde dünyevî amaçlar ihlâsın bozulmasına sebep olacağından, ameldeki ibâdet değerini de söndürür ve ameli kökten iptal eder. Üstad Bedîüzzaman hazretlerinin ifâdesiyle, ibâdetin temel sebebi Allah’ın emri, neticesi de Allah’ın rızâsıdır. Faydası ve meyvesi ise âhirete dönüktür. Fakat birinci gâye olmamak ve kasten istenilmemek şartıyla, dünyaya âit faydalar ibâdet anlayışına ters düşmez. Yani davranışlarımızda hareket noktamız doğrudan Allah’ın rızâsı olmalı, O’nun hoşnutluğunu kazanmak olmalıdır. O râzı olduktan sonra dilerse âhirette mükâfât verir, dilerse dünyada mükâfât verir. Takdiri O’na bırakmalıyız. Esâsen ihlâs da budur. (1)

Hiç şüphesiz dünyada başımız derde girdiğinde, ihtiyaç hasıl olduğunda, sıkıntılarımız esnasında Allah’a sığınabilir, Allah’tan sıkıntılarımızın giderilmesini, derdimize çâre bulunmasını, ihtiyaçlarımızın karşılanmasını fiilî duâmızla birlikte dilimizle de isteyebiliriz. Yani dilimizle duâ yapabiliriz.

OKU:   Nikâhta keramet vardır

Konuyla ilgili şu yaşanmış örneği inceleyelim:

İbnu Ömer radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sizden önce yaşayanlardan üç kişi yola çıktılar. Akşam olunca, geceleme ihtiyacı onları bir mağaraya sığındı ve mağaraya girdiler. Fakat birden dağdan kayan bir taş yuvarlanıp, mağaranın ağzını üzerlerine kapadı.

Aralarında birbirlerine:

“Sizi bu kayadan, salih amellerinizi şefaatçi kılarak Allah’a yapacağınız duâlar kurtarabilir!” dediler.

Bunun üzerine birincisi şöyle dedi:

“Benim yaşlı ve kocamış annem ve babam vardı. Ben onları çok kollar, akşam olunca onlardan önce ne ailemden ne de hayvanlarımdan hiçbirine yedirip içirmezdim. Bir gün ağaç arama işi beni uzaklara attı. Eve döndüğümde ikisi de uyumuştu. Onlar için sütlerini sağdım. Hâlâ uyumakta idiler. Onlardan önce aileme ve hayvanlarıma yiyecek vermeyi uygun bulmadım, onları uyandırmaya da kıyamadım. Geciktiğim için çocuklar ayaklarımın arasında kıvranıyorlardı. Ben ise süt kapları elimde, onların uyanmalarını bekliyordum. Tâ şafak sökünceye kadar böyle bekledim.

“Ey Allahım! Bunu senin rızan için yaptığımı biliyorsan, bizim yolumuzu kapayan şu taştan bizi kurtar!”

Taş bir miktar açıldı. Ama çıkacakları kadar değildi.

İkinci şahıs şöyle dedi:

“Ey Allahım! Benim bir amca kızım vardı. Onu herkesten çok seviyordum. Onu almak istedim. Ama bana yüz vermedi. Fakat gün geldi kıtlığa uğradı, bana başvurmak zorunda kaldı. Ona, kendisini bana teslim etmesi mukabilinde yüz yirmi dinar verdim; kabul etti. Arzuma nail olacağım sırada:

OKU:   İnsan Allah´ı nasıl bilmeli?

“Allah’ın mührünü, gayr-ı meşrû olarak bozman sana haramdır!” dedi.

Ben de ona temasta bulunmaktan kaçındım ve insanlar arasında en çok sevdiğim kimse olduğu halde onu serbest bıraktım, verdiğim altınları da ona bıraktım.”

“Ey Allahım, eğer bunları senin rızan için yapmışsam, bizi bu sıkıntıdan kurtar.”

Kaya biraz daha açıldı. Ancak onlar çıkabilecek kadar açılmadı.

Üçüncü şahıs dedi ki:

“Ey Allahım, ben işçiler çalıştırıyordum. Ücretlerini de derhal veriyordum. Ancak bir tanesi ücretini almadan gitti. Ben de onun parasını onun adına işletip kâr ettirdim. Öyle ki çok malı oldu. Adam yıllar sonra çıkageldi ve:

“Ey Abdullah! Bana olan borcunu öde!” dedi. Ben de:

“Bütün şu gördüğün sığır, davar, deve ve köleler senindir. Git bunları al götür!” dedim. Adam:

“Ey Abdullah, benimle alay etme!” dedi. Ben tekrar:

“Ben kesinlikle seninle alay etmiyorum. Git hepsini al götür!” diye tekrar ettim. Adam hepsini aldı götürdü.

“Ey Allahım, eğer bunu senin rızan için yaptıysam, bize şu halden kurtuluş nasip et!” dedi.

Nihayet kaya açıldı ve mağaradan çıkıp yollarına devam ettiler.” (2)

Cenâb-ı Hak cümlemize sırf Allah rızâsı için amel işlemeyi nasip ve müyesser kılsın. Âmîn.

DİPNOTLAR:
(1) Lem’alar, s. 183;
(2) Buhârî, Enbiya 50, Büyû 98, İcâre 12, Hars 13, Edeb 5; Müslim, Zikr 100, (2743); Ebu Davud, Büyû’ 29, (3387).

OKU:   Namaz kılmayana dünyevî cezâ verilir mi?

Benzer konuda makaleler:

image_pdfimage_print

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir